Rabin Israel Baal Szem Tow (czyli "BeSZT", 1698-1760), twórca chasydyzmu, zmarł w czasie święta Szawuot 1760 roku.

Chociaż w przeciwieństwie do AAPA-y ja na wybory do PE się nie wybieram, ale także zrobiłem sobie test wyborczy. Moje wyniki wskazują jednoznacznie, że powinienem głosować na UPR! (zgodność w 95%). Cóż, jestem liberalnym konserwatystą...

Gdybym mieszkał w Wielkopolsce to głosowałbym na tego pana...

Jeżeli o tobie zapomnę, Jerozolimo...

Zdjęcie po lewej zostało zrobione tuż po tym, jak pierwszy oddział IDF dotarł pod Ścianę Płaczu. Zdjęcie po prawej przedstawia te same osoby w tym samym miejscu 40 lat później...

To zdjęcie z kolei (autorstwa Davida Harrisa) zostało zrobione (o zgrozo...) podczas pierwszego Szabatu pod Ścianą Płaczu po zajęciu Starego Miasta.

Rabin Mosze Chaim Luzzato ( znany też jako"Ramchal"), filozof, kabalista, urodził się w Padwie w 1707 roku. W młodym wieku zaczął studia kabalistyczne pod kierunkiem rabina Mosze Zacuto.
W 1735 zmuszony został do opuszczenia rodzinnych stron, przeniósł się do Amsterdamu i zajął się szlifowaniem diamentów i soczewek. W 1740 roku opublikował najsłynniejsze bodaj swoje dzieło - "Mesilat Jeszarim" (Ścieżka sprawiedliwych). Trzy lata później osiedlił się w Akko w Ziemi Izraela, a kilka lat później zmarł. Pochowany został prawdopodobnie w Tyberiadzie.

Przedwczoraj, 33 dnia liczenia omeru (Lag baOmer), przypadała rocznica śmierci rabina Mojżesza Isserlesa, znanego jako Rama, Remu, bądź Remo (w zależności od przyjętego sposobu wymowy).Poniżej fragment biogramu r. Isserlesa zaczerpnięty z książki H. Halkowskiego "Żydowski Kraków - legendy i ludzie" wydanej przez Wydawnictwo Austeria:

Mojżesz (ben Israel) Isserles (zm. 1572), zwany RaMA, ReMA albo ReMU (co jest galicyjską formą wymowy akronimu utworzonego od Rabi Mosze Isserles) – najsłynniejszy żydowski uczony w Polsce, naczelny rabin krakowskiej gminy żydowskiej i rektor krakowskiej jesziwy. Autor wielu dzieł z zakresu żydowskiego religijnego prawa, a także natury religijnej i filozoficznej; najwybitniejszy aszkenazyjski kodyfikator prawa.
Rodzina rabina Mojżesza Isserlesa pochodziła z Regensburga (Ratyzbony) w Bawarii. Jego ojciec, Izrael Isserl, był bankierem i bogatym kupcem; prowadził rozległe interesy w Koronie i na Litwie (dokąd często jeździł, towarzysząc dworowi króla Zygmunta Augusta). Mojżesz Isserles urodził się w Krakowie pomiędzy rokiem 1520 a 1525 (choć według innych źródeł nawet w 1530 roku). Studiował w Lublinie, w jesziwie prowadzonej przez rabina Szaloma Szachne (ucznia rabina Jakuba Polaka). Pierwsza żona ReMU, Gołda, była córką jego nauczyciela.
Po powrocie do Krakowa został wybrany naczelnym rabinem Krakowa. [...] Korzystając z funduszy rodziny, Mojżesz Isserles założył w Krakowie jesziwę, która wkrótce zdobyła sławę w całym żydowskim świecie. Przybywali do niej wtedy na naukę żydowscy studenci nie tylko z terenu Polski, ale i z innych regionów Europy środkowej i wschodniej, np. pochodzący z Niemiec i działający później w Pradze słynny historyk, matematyk i astronom Dawid (ben Szlomo) Gans (1541–1613), czy też tacy wybitni polscy rabini jak Mordechaj (ben Abraham) Jaffe z Poznania (zwany Lewusz, ok. 1535–1612), i Joszua (ben Aleksander) Falk haKohen (Katz) ze Lwowa (ok. 1555–1614). Rabin Mojżesz Isserles był uznanym autorytetem w kwestiach halachy – zwracano się do niego o opinię z różnych stron żydowskiego świata; jego responsa rabiniczne wydane zostały w Krakowie w 1640 roku. Poza studiowaniem Tory i Talmudu zajmował się on także filozofią, astronomią, historią i kabałą, co wytykali mu niektórzy współcześni (między innymi spokrewniony z nim wybitny lubelski rabin Salomon Luria – MaHaRSzaL, który oskarżył go o to, iż z powodu nadmiernego zajmowania się świeckimi naukami zaniedbuje wiedzę o hebrajskiej gramatyce). Był także soferem i wiadomo, że własnoręcznie napisał zwój Tory.
W 1552 roku zmarły młoda żona rabina Mojżesza Isserlesa i jego matka Dina Malka. Izrael Isserl ufundował wówczas – dla uczczenia ich pamięci – synagogę, wtedy nazywaną Synagogą Nową, a obecnie (od imienia jego sławnego syna) – Synagogą ReMU. Druga żona Mojżesza Isserlesa była siostrą rabina Józefa Katza (Józef ben Mordechaj Gerszom haKohen, 1510‒1591), autora dzieła Szeerit Josef, wybitnego specjalisty od żydowskiego prawa związanego z kwestiami finansowymi i handlowymi, który po śmierci swojego szwagra został rektorem krakowskiej jesziwy i przewodniczącym beit dinu (sądu rabinackiego).
Pomimo stosunkowo krótkiego życia rabin Mojżesz Isserles był autorem wielu dzieł. Najbardziej istotna jest rola Mojżesza Isserlesa jako kodyfikatora żydowskiego prawa. W owym czasie mieszkający w mieście Cfat (Safed) w Górnej Galilei rabin Józef Karo (1488‒1575) ułożył zaakceptowany powszechnie przez Żydów kodeks religijnego prawa. Jako że był on Sefardyjczykiem, przepisy zawarte w obu jego dziełach – w Beit Josef  [„Dom Józefa”, Wenecja i Sabbionetta 1550‒1559], napisanym w formie komentarza do Arbaa Turim rabina Jakuba ben Aszera, i w opartym na nim samodzielnym kodeksie Szulchan Aruch [„Nakryty stół”, Wenecja 1565] – nie wyrażają poglądów aszkenazyjskich uczonych, ani tym bardziej żadnych aszkenazyjskich zwyczajów; opierają się one bowiem całkowicie na dziełach trzech uczonych: Izaaka Alfasi (RIFa), Mojżesza ben Majmona – Majmonidesa (RaMBaMa) i Aszera ben Jechiela (ROsza), który był ojcem rabina Jakuba ben Aszera (Baal haTurim). Mojżesz Isserles przygotowywał się podobno wówczas do ułożenia podobnego kodeksu; jednak po zapoznaniu się z pracami Józefa Karo, zmienił decyzję i postanowił?– zamiast pisania własnego dzieła – przystosować je dla Żydów aszkenazyjskich, tworząc do niego komentarz-uzupełnienie; tak powstała HaMapa [„Obrus”, Kraków 1571], oparta na wcześniej napisanym Darchei Mosze ([„Drogi Mojżesza”], za życia Mojżesza Isserlesa wyszły tylko części tego dzieła; pierwsze pełne wydanie: Berlin 1702‒1703), będącym komentem do Arbaa Turim. Jako wspólne dzieło Józefa Karo i Mojżesza Isserlesa, stał się Szulchan Aruch „wyrocznią żydowskiego życia”. Kodyfikacja prawa umożliwiała organizację życia autonomicznych, samorządnych gmin żydowskich, co w ówczesnych warunkach było dla Żydów w Polsce koniecznością.
[...]
Dzieło Mojżesza Isserlesa miało też kluczowe znaczenie w ustalaniu relacji pomiędzy halachą – powszechnie obowiązującym prawem, a minhagim – lokalnymi zwyczajami.
Rabin Mojżesz Isserles zmarł w 33 dniu liczenia Omeru (czyli w dzień święta Lag baOmer) w 1572 roku. Dla pobożnych Żydów, którzy pielgrzymują na jego grób na starym żydowskim cmentarzu w Krakowie, jest on kimś ciągle żywym – po dziś dzień bowiem kierują się spisanymi przez niego zaleceniami w każdej chwili swojego życia. Na jego nagrobku napisano MiMosze ad Mosze lo kam keMosze beIsrael – „Od Mojżesza do Mojżesza nie powstał nikt taki jak ten Mojżesz w Izraelu”. Jest to oczywiste nawiązanie do końcowych słów Tory (Księga Dwarim [Powtórzonego Prawa] 34:10), mówiących, że nie powstał więcej w Izraelu prorok podobny do Mojżesza. Taki sam napis znajdował się kiedyś na domniemanym grobie RaMBaMa – rabina Mosze ben Majmona – Majmonidesa w Twerii (Tyberiadzie) nad Jeziorem Galilejskim. Jak widzimy z tego napisu, polscy Żydzi porównywali Mojżesza Isserlesa z Mojżeszem Majmonidesem, a pośrednio także – toutes proportions gardées – z Mosze Rabenu, z biblijnym Mojżeszem.

Pamiętacie aferę z koszulkami "Śmierć żydzewskiej k..."? Ostatnio sąd skazał chyba kogoś w tej sprawie (gdzieś mi taka informacja mignęła przed oczami, nie pomnę gdzie).

Poniżej film nawiązujący do sprawy:

Adolf Eichmann został ujęty przez agentów Mosadu w Argentynie, wywieziony do Izraela, osądzony i skazany na karę śmierci.

Rabin Icchak Alfasi (1013-1103), od akronimu swego nazwiska znany jako "Rif", zmarł 10 ijar. Urodzony w Fezie w Maroku ("Alfasi" oznacza "z Fezu"), był jednym z wcześniejszych kodyfikatorów Talmudu, nauczycielem m. in. Jehudy Halewiego (autora "Kuzari"). W 1088 został zmuszony do opuszczenia Fezu - udał się do Hiszpanni, gdzie objął posadę rabina w Lucenie.

7 dnia ijar 1516 roku Rada Miejska Republiki Weneckiej utworzyła na jednej z wysp weneckich dzielnicę żydowską - getto. Było to pierwsze getto w nowożytnej Europie. Z jego fascynującą historią można się zapoznać czytając książkę Riccardo Calimaniego "Historia getta weneckiego".